Een tijdje terug vertelde mijn oma me over haar herinneringen aan de oorlog en aan de bevrijding.
Ze verteld wat ze zich van de bevrijding herinnerd. Ze woonde met haar ouders aan het Wilhelmina park in Utrecht. Gras, bomen, een vijver. Vrijwel alle gebouwen en huizen aan het park waren in de handen van de Duitsers. Er waren maar drie huizen niet in hun handen. Het huis waar mijn oma woonde was de middelste van de drie. In de afgelopen jaren waren ze gewend geraakt aan het consonante lawaai en Duitse bevelen die in de buurt rond galmde.
Op de dag van de bevrijding waren de meeste Duitsers al weg uit de huizen en gebouwen aan het park. Oma en haar broer lagen op de eerste verdieping voor het raam. Het waren van die lage ramen. Ze keken naar buiten toen de bevrijders (Canadezen) het plein/park binnen reden. Dit alles gebeurde in doodse stilte. Vooral deze stilte is haar erg bij gebleven na het jaren lang gedreun van Duitse bevelen.
Reactie schrijven